Әлемді әзіл — сықақ сақтайды

Оқырман назарына Нарша Қашағнұлының ел арасына тараған әзіл-қағытпаларын ұсынуды жөн көрдік.

Әкім келгенде, ақын өлгенде…

Бірде үлкен, кішісі бар бір топ ағайындар әңгімелесіп отырса, жиынның үстіне сол кездегі аудан әкімі Батырбек Құлекеев кіріп келсе керек. Бәрі жапа-тармағай әкіммен амандасып жатыр екен. Сонда Нәкең: «Е-е», әкімді көргенде, ақынды өлгенде сыйлайды» деген осы екен ғой…» — деп қалыпты.

Қатын керек пе, ақын керек пе?

Бірде Нәкең көшеде танысын көріп қалып, діттеген жеріне апарып тастауын өтінсе керек. Сөйтсе, әлгі ағайын әйелінің тығыз жұмысы барын алға тартып, қипақтапты. Сонда Нәкең: «Әй, саған қатын керек пе, жоқ, ақын керек пе? Қатын — біреудікі, ал ақын — халықтікі», — деп бір қағып өтіпті.

Жегеніміз «жаңғақ» қой

Нәкең Қаратауға көшіп келгеннен кейін осындағы «Шайтан» базарындағы ет базарына жеңгеміз Болған екеуі жиі бас сұғады. Онда да ешкімді ренжітпей, әрқайсысынан бір-екі келіден ет алып, барлығын қарық қылып кетеді екен. Енді бірде ет базарына ет алайын деп бас сұқса, ет сатушылар жапа-тармағай еттерін жарнамалап, «келіңіз, өрік-өрік» деп жатыр дейді. Сөйт­се Нәкең: «Қайдам, өрік-өрік дейсіңдер. Үйге барған­­да, жеңгең екеуміз «жаңғақ» жейміз ғой»,-деп қойыпты.

Білейін дегенім ғой

Бірде Нәкең жанында ұятты кісілер бар, ауданды аралап жүріп, түстенуге бір таныс інісінің үйіне түсіпті. Сөйтсе, інісі жоқ екен үйде. Келіні дастархан жайып, алайда тек шаймен қатырса керек. Үш құман шәйнек шай түгесілген, елдің қарны ашып отыр. Үйде інісі де жоқ, болмаса қазан көтер деп айтуға да болатын еді. Содан бағанадан бері ыңғайсызданып отырған Нарша:

— Рахмет, келін, шай іштік, енді біз тұрайық, -депті.

— Отырмадыңыздар ма, мен бір нәрсе қуырып жіберейін, — депті келіні.

Сөйтсе, Нарша: «Жарайды, соны білейінші дегенім ғой…» деп нығыздап қайта отырыпты.