Бір кезде орманда екі ағаш өсіп тұрады: бірі – биік, кең жайқалған, жапырақтары құлпырған бәйтерек, екіншісі – кішкентай, жуандау, жасыл жапырақтары да аздау ағаш. Бәйтерек өзінің үлкендігімен мақтанып, әрқашан кішкене ағашты сынап, оның төмен болып өскенін қалжыңға айналдырады. Кішкентай ағаш байсалды түрде үндемей ғана тыңдап тұрады.
Күндер өтеді, бір күні қатты дауыл басталады. Дауылдың күші сонша, бәйтеректің үлкен әрі кең бұтақтары бірінен соң бірі үзіліп, жерге құлайды. Ал кішкентай ағаш ештеңеге зақым келтірмей, дауылдан аман қалады, тек сәл ғана тербеліп тұрып қалады.
Дауыл басылған соң, бәйтерек түп-түзу тұрмай, сынған бұтақтарымен сол жерде қалады. Кішкентай ағаш бұған таңғалып, бәйтерекке қарайды да:
— Сен неге құладың? — деп сұрайды.
Бәйтерек үнсіз жауап береді:
— Мен өзімнің биік әрі кең болғанымды мақтан еттім, бірақ күшті дауыл мені сабырсыздыққа алып келді. Мен тым үлкен әрі ауыр болдым, сондықтан желдің екпіні мені шыдамсыз етті. Сен болсаң, сабырлы болдың, аздаған бұтақтарыңды ұстап, төменірек өскенің үшін аман қалдың.
Кішкентай ағаш күлімсіреп жауап береді:
— Менің көріп отырғаным, биік болу тек сыртқы үлкендікте емес, ішкі тұрақтылықта да болуы керек екен. Сабырлы болу, кез келген қиындыққа төтеп беру – менің күшімнің көзі.